بسم الله الرحمن الرحیم
اوایل دانشگاه برخی کلاس‌ها برایم مثل شکنجه‌گاه بود. چون مجبور بودم حجم زیادی از اطلاعات را داخل مغزم کنم بدون اینکه بدانم هدف از دانستنشان (البته سوای اخذ مدرک!) چیست. باور کنید بی هدفی برای بنی آدم صاحب تفکر بد دردی است؛ خواه بی هدفی کلان و در فلسفه‌ی زندگی، خواه بی هدفی خرد و مثلا پاس کردن فلان درس زمخت.
ولی اکنون که آسیب شناسی روش تدریس خصوصی شد، تحلیلی بر دفع آسیب کنم. بقول لقمان حکیم که گفتندش: ادب از که آموختی، گفت از بی ادبان، حال هم اگر از من بپرسند تدریس از که آموختی خواهم گفت از استادان ناتوان! در نظرم هرچه بد آمد از تدریسشان از آن دوری کردم و عکسش را انجام دادم. عملکرد مغز انسان بگونه ای است که پدیده‌های بی اهمیت را جز در حافظه‌ی موقت به زبان کامپیوتری‌ها، ضبط نمی‌کند. و چه خوب سیستمی است. آخر چرا بار و داده‌ی اضافی حمل کند. پس ای استاد فرزانه، دبیر و معلم فرهیخته بکوشید پیش از تدریس اول راه مغز مخاطب را باز کنید. در نتیجه فقط کافیست چند کاربرد از مطالب پیش رو برای تدریس را برای مخاطب لیستی مرور کنید. قطعا وقتی مخاطب بداند با یک سری مطلب کاربردی روبروست، سرعت، عمق و ماندگاری یادگیری در ذهنش شگفت‌انگیز است.
اما نکات مهم دیگری هم در شیوه یا روش تدریس چه خصوصی چه عمومی وجود دارد
ارتباط گیری با شاگرد بسیار حیاتی است. این موضوع یعنی این که شاگرد حس کند به او توجه می کنید. او مهم است. نظراتش در کار شما تاثیرگذار است. مثلا یک روش کلیدی در ارتباط گیری، به خاطر سپردن اسم شاگرد و استفاده از آن در موقع خطاب قراردادن اوست. اگرچه این موضوع بسیار ساده است اما تا آن را بکار نبرید تاثیرش را نخواهید دانست.
مسایل مالی را پیش از آموزش شفاف کنید ولی در حین تدریس هرگز در این مورد صحبتی ننمایید. می توانید برای داشتن یک تخمین اولیه به مقاله ی قیمت تدریس خصوصی مراجعه نمایید. در آینده به امید خدا نکات دیگری در این رابطه ارایه خواهد شد.
